روز بد

 خرداد 1384 بود ماهها بود که خواهرم در بیمارستانی در تهران بستری بود و با تشخیص غلط پزشکان هر روز یک تجویز اشتباه در مورد او صورت می گرفت. تشخیص بیماری سرطان باعث شده بود که او را شیمی درمانی کنند و با به مشکل افتادن کلیه هایش دیالیز هم به این درمانها اضافه شد؛ او آن موقع 31 سال بیشتر نداشت ولی روحیه اش خوب بود تا وقتی که دست به دامان امام رضا گشتم و به او خبردادم که به مشهد آمدم برای خواستن شفای او از خدای بزرگ با توسل به آقا امام رضا؛ خیلی محکم و راحت گفت سلام مرا به آقا برسان و از او بخواه که کار را تمام کند با شنیدن این خبر انگار که دنیا به روی سرم خراب شده باشد سعی در آرام نمودن او کردم ولی خودش به همه چیز پی برده بود...شب که در حرم برای شفای او دعا میکردم نصف زیارت عاشورا را خواندم و نصف دیگرش را پیش آقا به امانت گذاشتم تا با خواهرم به مشهد رفته و با هم آنرا بخوانیم... 

روز 4 خرداد بود مادرم بعد از روزها در کنار تخت او ماندن در بیمارستان به خرم آباد آمده بود تا استراحتی بکند حدود ساعت 5 بعد از ظهر بود که تلفن زد تا احوالی از او بگیرد او با صدایی ضعیف گفت که حالم خرابه و نمیتونم حرف بزنم؛ بعد از حدود ده دقیقه عمه ام با گریه و شیون تماس گرفت که خواهرم تمام کرده است ...در طول زندگیم مادرم را اینچنین ندیده بودم شوکه شده بود و نمیدانست که  چه میگوید از اقوام میخواست که برایش بلیط تهیه کنند تا به تهران برود یا یک نفر او را با خودش به آنجا برساند و نمیتوانست باور کند که همه چیز تمام شده است...بعدا معلوم شد که خواهرم  بیماری لوپوس داشته یک بیماری خاموش در بدن که یکدفعه خودش را نشان میدهد همانند روماتیسم با این تفاوت که روماتیسم به مفاصل میزند و لوپوس به اعضای بدن همانند قلب و کلیه ...روزها رفتند و مادر خمیده شد و پدر رنجور؛ من هم که این جریان را باور نداشتم هر روز به مزار او میرفتم بدون اینکه احساسی به آنجا داشته باشم و فکر میکردم که بر میگردد...تنها کار مثبتی که نجام دادم این بود که موقع کفن کردن به دیدار او نرفتم تا آخرین ملاقاتمان همیشه در ذهنم بماند و فقط موقع دفن کردن سرم را به سینه سرد او گذاشتم تا برای آخرین بار محبت خواهرانه را تجربه کنم... و روزی هزار بار با خودم میگفتم ایکاش پزشکان بیماری او را درست تشخیص میدادند تا لا اقل این بیماری غیر قابل علاج کنترل میشد.انصافا دوستان و اقوام در آن ایام ما را تنها نگذاشتند و زیبا ترین حرکت دوستانم این بود که جلسه زیارت عاشورایی در منزل ما گرفتند و از من خواستند تا کنار آنها بنشینم تا ادامه زیارت عاشورایی را که در حرم امام رضا به امانت گذاشته بودم با هم بخوانیم لابد خواست خدا اینچنین بوده است... 

 

مرگ اتفاق تلخی بود

خاطرم پر ز درد شد انگار

زانوانم نشمین دست

چشم هایم دو رود پر آوار

مى شنیدم صداى دردم را

مى شکستم زحجم غم این بار

هیچکس آشنا نبود افسوس 

داغ تر مى شد این تن تب دار

من خودم را به دست غم دادم 

تو مرا به آسمان بسپار 

شعر از خانم الهام کریمی 

*************************** 

«رفتن تو»

نه زخم؛

که سر به هم بیاورد و جوش

                                   بخورد!

نه بُغضی که غریبانه

                        در گلویی به گِل بنشیند و

                        به اشکی گرم

راه باز کند!

نه کابوس؛

که در آستانه‌ی پرتگاه‌اش

بیداری، غنیمتی است بزرگ!

نه حتی مرگ؛

که بر همه‌چیز، نقطه‌ی پایان

                                 می‌گذارد!

نه!

رفتن تو شبیه هیچ چیزی نیست 

شعر از آقای تاجمهر