روزخوب/تقدیم به همسر مهربانم

خرداد ۸۴ همانطوری که در پست قبل گفتم ماهها و سالی پر تنش و استرس را برای من به بار آورد. ولی سال ۸۵ و ۸۶ بار دیگر تقریبا به حالت اول باز گشته بودم؛ حداقل برای دل والدین هم لازم بود که این کار را انجام بدهم...در یکی از روزهای سال ۸۵ حدود ساعت ۱۰ شب پسر خاله ام که مدیر کاروانهای سوریه بود با من تماس گرفت و از من خواست که بعنوان دستیار همراه او به سوریه بروم؛ چون شرایط طوری بود که کسی برای رفتن اعلام آمادگی نکرده بود من که خودم قبلا یکبار به سوریه رفته بودم این تماس را یه نوع طلبیدن از طرف خدای بزرگ برای زیارت مجدد حرم حضرت زینب میدانستم. (وقتی که سالروز یکی از سه اعزامم به سوریه  شد حتما سفر نامه اش را برای شما دوستان مینویسم) 

ولی مشکلاتی داشتم از پسر خاله ام پرسیدم کی حرکت میکنیم و ایشون گفت کمتر از ۱۵ ساعت دیگر! یعنی حدود ساعت ۱۲ فردا...من که حسابی گیج شده بودم دل را به دریا زدم و رنج اتوبوس سواری تا دمشق(سه روز رفت و سه روز بر گشت) را به جان خریدم. آنقدر وقت کم داشتم که فقط توانستم ساکم را ببندم و  از برادرم خداحافظی کنم ... 

خکایتهای سفر بماند برای سفرنامه و به تنها اتفاق مهم سفر اشاره میکنم ؛که آشنایی با خانواده همسرم بود آنها هم ماهها در انتظار بودند که به این سفر بیایند و از کار روزگار در این راه با هم همسفر شدیم...در طول سفر سعی کردم چیزی بازگو نکنم و به یک تحقیقات اولیه اکتفا کنم؛ و موضوع را به بزرگترها بسپارم چون خیلی به ازدواج سنتی اعتقاد دارم و قصد مشورت با خانواده ام را داشتم ...بالاخره وقتی به شهرمان برگشتیم به کمک یکی از همسفرانم ابتدا جلسه معارفه غیر رسمی برگزار شد و بعد از تایید خانواده مراسم خواستگاری و...و بالاخره در ۷ خرداد ۸۶ بدون هیچگونه مراسم و جشن همراه همسرم مجدد راهی سوریه شدیم تا با این حرکت هم از بانی این امر خیر تشکر کرده باشیم(حضرت زینب)؛و  دوران ماه عسل خویش را هم در سوریه و بیروت (پایتخت لبنان )سپری کنیم ... 

و در همین جا از همسر عزیزم تشکر میکنم که دوشادوش من در زندگی قدم برداشته و حتی از گرفتن مراسم و خریدهای آنچنانی که به قول عده ای آرزوی هر دختریست چشم پوشی کرد؛ و تنها چیزی که از آن زمان برای او برجا مانده  حلقه ازدواج و یک آلبوم عکس از سفر به سوریه و شهر بیروت است.حالا اوست که رفیق شفیق من در زندگی شده و امیدی برای آینده...

دیروزها 

با دستی پر از سلام

 چشمی پر از بوسه

 دهانی پر از دوستت دارم

امروزها

مثل خداحافظی قطاری از ایستگاه

 چمدانی را جا می گذارم در آغوشت

 پر از عصرهای دلتنگی ...  

شعر از آقای داریوش ملک پور