سکوت

علی کاظمیان:مادرم در اتاق نشسته بود و در کیف مدارک دنبال یک کاغذ می گشت ؛ برادر زاده هایم با علاقه وافری که به او دارند در کنارش نشسته بودند و با کاغذ ها بازی می کردند و آنها را مثلن مرتب می کردند...برادر زاده ام به ناگهان عکسی را در میان کاغذها برداشت و متعجبانه گفت :مامان حاجی این عکس کیه؟ من که یه کم از آنها فاصله داشتم متوجه دگرگونی حال مادرم شدم ...او با صدایی گرفته گفت: این عکس عمه ات است...برادر زاده ام که جواب سئوالش را نگرفته بود باز هم با تعجب گفت: عمه یعنی چی؟طفلک حق داشت با واژه عمو دایی و خاله آشنا بود ولی تا حالا کسی را عمه خطاب نکرده بود ؛چون تقریبن پنج سال قبل از اینکه او به دنیا بیاید عمه اش از بین ما رفته بود...مادر که مستاصل شده بود با حالتی بغض کرده به من نگاه  می کرد تا  او را از زیر بار این سئوالات دربیارم که مبادا بچه ها اشکش را ببینند...منم مجبور شدم به تنها تکیه گاهی که در برابر مشکلات برای خودم  ساخته ام رجوع کنم ...سکوت...سکوت من همچنان ادامه داشت و بچه ها سئوال خود را تکرار می کردند؛ و نگاه مادر بر روی من سنگین تر می شد و من در برزخ بین جواب دادن یا ادامه سکوت مانده بودم ؛ چون اگر سئوال او را جواب میدادم با سئوالات بیشتری مواجه می شدم ؛ از خدا راه فراری طلب می کردم که به یکباره زنگ در به صدا درآمد...پشت در دختر بچه ای بود که با حلوای نذری منتظر باز شدن در بود و من خوشحال از اینکه از جواب دادن به بچه ها راحت شده بودم ؛ حلوا را گرفتم و به خانه بازگشتم ...یه لحظه به حال و هوای بچه ها غبطه خوردم که به این سرعت سئوالات بی جوابشان را فراموش کرده بودند و  به سوی من می آمدند...با خود گفتم ایکاش منم سئوالاتم را اینقدر زود از یاد ببرم؛ همه چیز به حالت اول باز گشته بود بجز بغض مادر که ظاهرن لحظه به لحظه بیشتر می شد الان بیشتر درک می کنم کمر خمیده مادرم را ...