به یاد استاد بنان

کــــــــــــــــــــــــاروان

چنان در قید مهرت پایبندم که گویی آهوی سردر کمندم

گهی بر درد بی درمان بگریم گهی بر جال بی سامان بخندم

نه مجنونم که دل بر دارم از دوست مده گر عاقلی بیهوده پندم

همه شب نالم چون نی که غمی دارم

دل و جان بردی اما نشدی یارم

با ما بودی، بی ما رفتی چو بوی گل به کجا رفتی

تــــــنـــــهـــا ماندم،تــــنــــها رفتی

چوکاروان رود فغانم از زمین،بر آسمان رود

دور از یارم ،خون می بارم فتاده ام از پا به ناتوانی

اسیر عشقم چنان که دانی رهایی از غم نمی توانم

تـــــو چاره ای کن که می توانی

گر ز دلم بر آرم آهی آتش ازدلم خیزد

چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد

نه حریفی تا با او غم دل گویم

نه امیدی در خاطر که تو را جویم

ای شـادی جان، سرو روان

کـــز بـــر ما رفتـــی

از محفل ما،چون دل ما رفتی

سوی کجا رفتی تنها ماندم،تنها رفتی

به کجایی غمگسار من فغان تار من بشنو

بازآ بازآ از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو

بازآ بازآ سوی رهی چون روشنی از دیده ی ما رفتی

بــــا قـــافــله ی باد صــبـــا رفتی