عاشقانه ای از استاد رئوف

گاهی 

هنوز

برای نشستن

سهمی دارم

بر نیم کتی

که در سمت آفتاب گیر این پارک

مانده است

و کمی دویدن

در پاهایم به ذخیره

تا همین که غروب

پلک نشان داد

پروانه ها را جمع کنم

و به آغوش امن کلمات بروم

هنوز می توانم

با یک مداد و یک برگ کاغذ

زمستان را

به نا کجا آباد هرکجای ممکن

تبعید کنم

و شکل دهان تورا

از روی صدای پرندگان

طوری نقاشی کنم

که گوش تمام درخت ها

به سمت زبان شیرین تو باشد

هنوز می توانم

نه همیشه

گاهی که هوای تو

به سرم می زند .  

شاعر :هوشنگ رنوف